اینجا خیلی خودمم...

سایه جان هزار بار از نو نبودنش را بپذیر و همان طور که خودت هزار بار خوبی هایش را پذیرفتی و مرور کردی این بار بیا بدی هایش را بپذیر و مرور کن... هزار بار دوره کن نبودنش را... هزار بار باور کن که نیست... هزار بار بفهم و بهش حق بده که بترسد و از تو فاصله بگیرد... هزار بار پیراهنش را مرور کن و هزار بار اینکه دنبال تو نگشت... هزار بار "فعلا... ببخشید من باید برم... دیگه امری نیست و ..." را مرور کن هزار بار تا بفهمی که خیلی نمی خواست که باشی... اندازه خودت تا وقتی بودی خوب بود برایش... هزار بار مرور کن که قبل از ساعت مقرر به تو زنگ نزد و بعدش گفت "هر طور راحتی" هزار بار مرور کن پست هایش را... هزار بار مرور کن که چقدر باید محو همه شده باشد و تو هم یکی از همان ها باشی... هزار بار مرور کن قبل هایت را... قبل ها که چقدر برای خودت ارزش قائل بودی... تو کی دلت خواسته بود که یکی از هزاران نفر مقیم یک قلب باشی؟ هزار بار بپذیر که بدون او خوشبختی و شادی و زنده ای و نفس می کشی و شوق داری... هزار بار بپذیر که کافی است که خدا تو را باور کرد و آفرید و نیازی نداری که احدی روی کره خاکی تو را تایید کند... تو ا اینجا خیلی خودمم......

باید بنشینم سر کارهایم و حواسم را پرت کنم که تو نیستی... باید به قول استاد متمرکز شوم و حرف های ذهنی ام را خاموش کنم... می دانی... دلم تنگ شده برای تو که از اولش هم نبودی...از بس که همیشه محال بودی هیچ وقت به داشتنت فکر نکرده بودم... چرا یک مدت ادای غیرمحال ها را درآوردی؟ نمی دانستی که من در این گیر و دار حوصله ی اینکه کسی برود را ندارم؟ حوصله ی اینکه یهو کسی اینقدر ممکن بشود و بعد همان قدر یهویی غیرممکن؟ چقدر راحت تره که آدم هیچ کسی رو مطمئن باشه که نداره... مثل الآنم که مطمئنم هیچ کس را ندارم... که مطمئنم تو را ندارم... نمی دانم... هیچ نمی دانم... فقط از خدا می خواهم قلبم را آرام کند... فقط از خدا اینجا خیلی خودمم......